Ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ ἀνεκτίμητη ἀδιαπραγμάτευτη ἀξία ἔγινε προϊὸν ... πρὸς πώληση!
Οἱ δοκιμασίες ποὺ ἐπιτρέπει ὁ καλὸς Θεὸς ἀποβλέπουν πάντα στὴν προσωπικὴ ἀντίδραση καὶ ἐν γένει στὴ διαμόρφωση τῆς στάσης τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Καὶ ἀκριβῶς ἡ στάση αὐτή, ὡς διάθεση τῆς καρδιᾶς καθορίζει τὴν πίστη μας, λογιζόμενη ὡς ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό. Καθορίζει τὸ ποιὸν ἀκόμη τῆς ἀγάπης μας πρὸς Ἐκεῖνον μὲ βάση τὶς προτεραιότητες καὶ τὶς συμπεριφορές μας ἔναντι τῆς δοκιμασίας ἢ δυσκολίας ἢ προβλήματος. Μέσω τῶν δυσκολιῶν, κρίσεων κ.ο.κ. διαπιστώνεται ἐπίσης τὸ ποσοστὸ τῶν ἀρετῶν πού ἔχει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς, ὅπως λ.χ. τῆς ὑπομονῆς, τῆς διάκρισης, τῆς ταπείνωσης ποὺ ἐμφανῶς δεικνύουν ἂν τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας καὶ ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία ἀποτελεῖ τὴ βασικὴ προτεραιότητά μας.
Γιὰ τὸν οὐρανὸ ἄλλωστε δὲν ἔχει καμιὰ σημασία ἡ ποσότητα τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ποὺ καλεῖσαι ὡς ἄνθρωπος νὰ διαχειριστεῖς ἀλλὰ ὁ τρόπος τῆς διαχείρισης αὐτῶν... Ὁ πλοῦτος καὶ ἡ φτώχεια λογίζονται πολὺ διαφορετικὰ ἀπὸ τὸ Θεό, ἐνῶ ἐμεῖς συνηθίζουμε νὰ τὰ ἀντιλαμβανόμαστε μὲ τὸ κοσμικὸ κριτήριο. Κι γι’ αὐτὸ λ. χ. πλούσιος καὶ βασιλιὰς στὴν αἰωνιότητα χρίσθηκε ὁ φτωχὸς κατὰ κόσμον –ζητιάνος Λάζαρος, ἐνῶ καταδικασμένος καὶ φτωχὸς κρίθηκε ἐκεῖνος ποὺ ζοῦσε στὴν ἐφήμερη παρουσία του στὴ γῆ πλουσιοπάροχα, δηλαδὴ ὁ πλούσιος στὴ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ Εὐαγγελίου...
Τὸ πρόσφατο λοιπὸν ἀποκορύφωμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια ταλαιπωρεῖ τὴν χώρα μας ἔδειξε περίτρανα τὴν πνευματική μας φτώχεια καὶ τὴν ὀλιγοπιστία μας. Ἀπέδειξε ὅτι μόνο κατὰ τὴ θεωρία καὶ ὄχι στὴν πράξη καταλογιζόμαστε καὶ ὀνομαζόμαστε ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Πέσαμε μὲ λίγα λόγια στὴν παγίδα ποὺ ἔπεσε καὶ ὁ παλαιὸς Ἰσραήλ, ἀφοῦ μένουμε προσηλωμένοι στὰ κεκτημένα μας... Ἀναλισκόμαστε στὸ ἂν δηλαδὴ ἐξασφαλίσουμε τὸν καθημερινὸ ἐπιούσιο καὶ τοὺς κόπους καὶ μόχθους τῆς πολύχρονης ἐργασίας μας... Νὰ ἐξασφαλίσουμε τὰ περιουσιακά μας στοιχεῖα, λὲς κι αὐτὰ θὰ μᾶς συνοδεύσουν στὴ μετὰ θάνατον ζωή.
Ὡς ὀρθόδοξο Χριστιανὸ μὲ πληγώνει ἀφάνταστα τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ θρησκευτικοί μας ταγοὶ ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς σβήσαμε μονοκονδυλιᾶς τὴν διδακτικὴ ἱστορία τοῦ Ἰώβ. Μὲ πληγώνει ἀφάνταστα ὅτι λησμονήσαμε
Οἱ δοκιμασίες ποὺ ἐπιτρέπει ὁ καλὸς Θεὸς ἀποβλέπουν πάντα στὴν προσωπικὴ ἀντίδραση καὶ ἐν γένει στὴ διαμόρφωση τῆς στάσης τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Καὶ ἀκριβῶς ἡ στάση αὐτή, ὡς διάθεση τῆς καρδιᾶς καθορίζει τὴν πίστη μας, λογιζόμενη ὡς ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό. Καθορίζει τὸ ποιὸν ἀκόμη τῆς ἀγάπης μας πρὸς Ἐκεῖνον μὲ βάση τὶς προτεραιότητες καὶ τὶς συμπεριφορές μας ἔναντι τῆς δοκιμασίας ἢ δυσκολίας ἢ προβλήματος. Μέσω τῶν δυσκολιῶν, κρίσεων κ.ο.κ. διαπιστώνεται ἐπίσης τὸ ποσοστὸ τῶν ἀρετῶν πού ἔχει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς, ὅπως λ.χ. τῆς ὑπομονῆς, τῆς διάκρισης, τῆς ταπείνωσης ποὺ ἐμφανῶς δεικνύουν ἂν τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας καὶ ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία ἀποτελεῖ τὴ βασικὴ προτεραιότητά μας.
Γιὰ τὸν οὐρανὸ ἄλλωστε δὲν ἔχει καμιὰ σημασία ἡ ποσότητα τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ποὺ καλεῖσαι ὡς ἄνθρωπος νὰ διαχειριστεῖς ἀλλὰ ὁ τρόπος τῆς διαχείρισης αὐτῶν... Ὁ πλοῦτος καὶ ἡ φτώχεια λογίζονται πολὺ διαφορετικὰ ἀπὸ τὸ Θεό, ἐνῶ ἐμεῖς συνηθίζουμε νὰ τὰ ἀντιλαμβανόμαστε μὲ τὸ κοσμικὸ κριτήριο. Κι γι’ αὐτὸ λ. χ. πλούσιος καὶ βασιλιὰς στὴν αἰωνιότητα χρίσθηκε ὁ φτωχὸς κατὰ κόσμον –ζητιάνος Λάζαρος, ἐνῶ καταδικασμένος καὶ φτωχὸς κρίθηκε ἐκεῖνος ποὺ ζοῦσε στὴν ἐφήμερη παρουσία του στὴ γῆ πλουσιοπάροχα, δηλαδὴ ὁ πλούσιος στὴ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ Εὐαγγελίου...
Τὸ πρόσφατο λοιπὸν ἀποκορύφωμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια ταλαιπωρεῖ τὴν χώρα μας ἔδειξε περίτρανα τὴν πνευματική μας φτώχεια καὶ τὴν ὀλιγοπιστία μας. Ἀπέδειξε ὅτι μόνο κατὰ τὴ θεωρία καὶ ὄχι στὴν πράξη καταλογιζόμαστε καὶ ὀνομαζόμαστε ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Πέσαμε μὲ λίγα λόγια στὴν παγίδα ποὺ ἔπεσε καὶ ὁ παλαιὸς Ἰσραήλ, ἀφοῦ μένουμε προσηλωμένοι στὰ κεκτημένα μας... Ἀναλισκόμαστε στὸ ἂν δηλαδὴ ἐξασφαλίσουμε τὸν καθημερινὸ ἐπιούσιο καὶ τοὺς κόπους καὶ μόχθους τῆς πολύχρονης ἐργασίας μας... Νὰ ἐξασφαλίσουμε τὰ περιουσιακά μας στοιχεῖα, λὲς κι αὐτὰ θὰ μᾶς συνοδεύσουν στὴ μετὰ θάνατον ζωή.
Ὡς ὀρθόδοξο Χριστιανὸ μὲ πληγώνει ἀφάνταστα τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ θρησκευτικοί μας ταγοὶ ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς σβήσαμε μονοκονδυλιᾶς τὴν διδακτικὴ ἱστορία τοῦ Ἰώβ. Μὲ πληγώνει ἀφάνταστα ὅτι λησμονήσαμε
